به گزارش پایگاه خبری فجر شمال، عیدماه 26 تبری، نوروز بیس شش (26 نوروزماه) در مازندران که به جشن مُردگان از آن، نام برده می‌شود در حقیقت، آیین و ارزشی مانا از نیاکان و پیشینیان این دیار است. آیین در مازندران هر حرکتی و هر کاری و هرگونه فعالیت، چه فردی و چه جمعی در هر جامعهای از یک سری آداب و آیین ویژه همان محدوده سرچشمه می‌گیرد. پس فرهنگ هر قوم و ملیتی را بایستی در آداب، آیین، مسایل دینی و مذهبی آن قوم و ملیت جستجو کرد. دودمان بشری از آغاز شکل‌گیری جامعه و اجتماعی شدن بشر و زندگی دسته‌جمعی، یک‌سری قانون‌هایی را تدوین کرده‌اند، که این قانون‌ها به‌صورت تدریجی شکل‌گرفته و تبار به تبار منتقل و به این صورت هماهنگ در آمده است که مجموعه این قوانین تدوین‌یافته را آداب و آیین نام‌گذاری کرده‌اند.مازندران مجموعه کوهستان، جنگل و جلگه، از دیرباز بخشی از خاک ایران به‌شمار رفته و همه تبار و ساکنانش ایرانی بوده و از لحاظ نژاد، دین، زبان، آیین، آداب و سنن و آیین‌های ملی با بقیه تیره‌ها هم مشترک بوده و هستند و دارای مردمی هم‌ساز با طبیعت زیبا، با بهره‌گیری از جنگل سرسبز و دریا که همواره برای مردمان این دیار مظهر آرامش و مهربانی بوده است، زندگی می‌کرده‌اند. لذا این تبار مازندرانی دارای آیین‌هایی هستند که هرکدام از این آداب و آیین جای گفت و شنود و پژوهش فراوان دارد.- نوروز بیس شش (26 نوروزماه) در مازندرانکوهنشینان با فرا رسیدن نوروز بیس شش (26 نوروزماه) که به نوروز تبری معروف است، شامگاهان با گرد‌آوردن بوته‌های خشک گِهِن gehen آتش می‌افروزند. سال‌خوردگان کوه‌نشین بر این باورند که پیشینیان: 5 روز پیش از رسیدن نوروز یا سَرِشال، با افروختن آتش سال نو را به یکدیگر پیام میدادند تا خود را برای وهارجشن (بهارجشن) آماده کنند. مردم در این 5 روز می‌بایست خانه و سرای خویش را تمیز کرده و تن خویش و فرزندان را با آب پاک شسته، جامه‌های نو در برکرده و خوراک و خورش و شیرینی نوروزی آماده کنند.