به گزارش پایگاه خبری فجر شمال، حمیدرضا گل محمدی تواندشتی، منتقد، نویسنده، کارشناس هنر‌های نمایشی و دبیر کانون تئاتر سیاوشان جهاد دانشگاهی واحد مازندران در نگاهی به سریال «مهمان کشی» که حدود سیزده قسمت آن از شبکه یک سیما پخش شده است، آورده است:

سریال تلویزیونی «مهمان‌کشی» این اثر تاریخی 30 قسمتی به نویسندگی محمد مهدی فیاضی‌کیا، به کارگردانی احمد کاوری و تهیه کنندگی محمدکامبیز دارابی با حضور بازی‌گران مطرح سینما و تلویزیون ساخته شده و از شنبه 28 تیر 1404 هر شب از شبکه یک سیما به نمایش گذاشته شده است.

«مهمان کشی» در بستر تاریخ اسلام و وقایع مرتبط با قیام عاشورا ساخته شده است و روایت‌گر ماموریت مسلم بن عقیل(ع)، پسرعموی امام‌حسین(ع) است که پیش از قیام آن حضرت، به شهر کوفه روان می‌گردد تا مردم را از آمدن ایشان مطلع ساخته و آن‌ها را برای بیعت با امام آماده کند.

در این سریال با تمرکز بر شخصیت مسلم بن عقیل(ع) تلاش کرده قهرمانی تراژیک و داستانی نمایشی بسازد که امکان همذات‌پنداری برای مخاطب ایجاد کند. روایت تدریجی از تحول و ماموریت وی، یکی از ویژگی های ارزشمند این اثر است.

این مقطع تاریخی که یکی از حساس‌ترین و پرحادثه‌ترین مقاطع تاریخ اسلام محسوب می‌شود، روایتی عمیق و پر کنش از ماجرای اعزام مسلم بن عقیل(ع) به کوفه، به عنوان فرستاده امام حسین(ع) است، به جزییات وقایعی می پردازد که منجر به شهادتش می‌شود.

داستان در این سریال از زمانی آغاز می‌شود که خبر حرکت امام حسین (ع) از مدینه به سمت مکه آغاز و سپس عزیمتش برای رفتن به کوفه  به گوش مردم این شهر می‌رسد و...

سریال «مهمان‌ کشی» سریالی جدید در سیمای جمهوری اسلامی ایران، نخستین سریال دینی است که با سریال‌های دینی متعارف مانند «یوسف پیامبر»، «مریم مقدس»، «مختار نامه»، «امام علی» و... که معمولا از زبان فخیم، ادبی و گاه کتابی استفاده شده، متفاوت است، اما در «مهمان کشی» گفت‌وگو‌‌های عامیانه، روزمره و نزدیک به زبان مردم کوچه و بازار هستند و این مهم باعث می‌شود که شخصیت‌ها ملموس‌تر، باور پذیر‌تر و قابل ارتباط با مخاطب امروزی باشد.

اگر اشاره‌ای به نوع گفتمان دینی داشته باشیم، مشاهده می‌کنیم که در آثار دینی رایج در تلویزیون، مفاهیم دینی با لحن تعلیمی و خطابی ارایه می‌شود، گویی هدف آموزش مستقیم دین با اخلاق است. اما در «مهمان کشی» گفتمان دینی به صورت زیستی و انسانی بیان می‌شود، نه به عنوان یک «دستور» از بالا بلکه به عنوان یک چالش درونی و روزمره در شخصیت‌ها است.

با اشاره‌ای به جایگاه مخاطب، می‌توان گفت که در سریال‌های مذهبی مرسوم، مخاطب بیشتر شنونده‌ای منفعل است که باید مفاهیم را بپذیرد، اما در سریالی به‌مانند «مهمان کشی» مخاطب تبدیل به ناظر فعال می‌شود، باید فکر کند، قضاوت کند و حتی با تردید‌های شخصیت‌ها درگیر شود.

در پرداخت انسانی، فیلم‌های دینی تلویزیونی، معمولا در چارچوب‌های کلاسیک «قهرمان محور» ساخته می‌شود که یک شخصیت مقدس در مرکز آن است، اما در «مهمان کشی» برخلاف آن با زاویه‌ای خاکی‌تر، انسانی تر و شاید حتی انتقادی‌تر به دین ورزی اجتماعی نگاه می‌کند.

در پرداخت تصویری و محتوایی برای نشان ندادن چهره معصومین شخصیت های امام‌حسین(ع) و حضرت عباس(ع) فقط از طریق صدا حضور دارند و تصویر آن‌ها نمایش داده نمی‌شود. شروع پخش نیز بدون تصویر بلکه فقط با صدای امام حسین(ع) آغاز می شود.

در نتیجه‌گیری می‌توان گفت که سریال‌هایی هم‌چون«مهمان کشی» به یک نوع سینمای دینی تجربی تعلق دارد و تلاش می‌کند، دین را نه در سطح نماد و قهرمان سازی، بلکه در زندگی واقعی، تردید‌ها، انتخاب‌ها و رنج های انسان‌های معاصر نشان دهد.

اگر «مختار نامه» و «امام علی» و... را به‌توان به عنوان آثار دینی با ساختار کلاسیک و ادبی دانست، «مهمان کشی» را باید نماینده‌ای از سینمای دینی نوگرا، انتقادی و تجربی دانست، چرا که این تعبیر سبک به ویژه برای نسل جدید، فرصتی را برای درک شخصی‌تر و امروزی‌تر از معنویت فراهم می‌کند.