خلق نمایش در حوزه دفاع مقدس فراتر از نوشتن و کارگردانی است؛ چرا که پیوندی عمیق با تاریخ، فرهنگ و هویت ملی دارد. بزرگ‌ترین چالش، حفظ اصالت و احترام به واقعیت‌های تاریخی است، زیرا کوچک‌ترین تحریف یا اغراق، هم اعتبار اثر و هم اعتماد مخاطب را مخدوش می‌کند.

مخاطب امروز با نسل‌های پیشین متفاوت است و نسل جوان با فضای جنگ کمتر آشناست، بنابراین به زبان و شیوه‌های نوین نمایش نیاز دارد. هنرمندان باید با خلاقیت و بهره‌گیری از فناوری‌های جدید، بدون آسیب زدن به پیام اصلی، زبان نمایش را به‌روز کنند.

با وجود این چالش‌ها، آینده تئاتر دفاع مقدسی روشن است. حضور نسل جوان، انگیزه‌های تازه و بهره‌گیری از ابزارهای نوین می‌تواند این هنر را از لحاظ محتوا و اجرا غنی‌تر سازد. این نمایش‌ها تنها روایتگر تاریخ نیستند، بلکه اسناد زنده مقاومت و منبع الهام فرهنگی نسل‌های آینده‌اند.

با این حال، کمبود بودجه، نبود سالن استاندارد و ضعف حمایت‌های نهادی در شهرستان‌ها، بسیاری از هنرمندان مستعد را ناچار به ترک فعالیت هنری کرده است. نبود تئاتر در شهرستان‌ها به هنر و هنرمندان آسیب نمی‌زند، بلکه جامعه را از یکی از مهم‌ترین بسترهای رشد فرهنگی و تربیتی محروم می‌کند. تئاتر برخلاف رسانه‌های رسمی، امکان گفت‌وگوی چهره‌به‌چهره و پرداخت عمیق به مسائل محلی را فراهم می‌کند.

در حالی که شعار توسعه فرهنگی شنیده می‌شود، غفلت از زیرساخت‌های شهرستان‌ها تناقضی آشکار است. متولیان فرهنگی و نهادهای مسئول باید سهم واقعی هنر و فرهنگ را در برنامه‌ریزی‌های خود بپذیرند، چرا که بودجه فرهنگی سرمایه‌گذاری در هویت جامعه است.

مردم نیز نقش مهمی دارند؛ حمایت از آثار محلی، حضور در سالن‌ها و مطالبه‌گری می‌تواند تئاتر را در شهرستان‌ها زنده نگه دارد. فرهنگ تنها در پایتخت و مراکز استان‌ها تعریف نمی‌شود؛ آینده فرهنگی ایران در شهرستان‌ها رقم می‌خورد.

حمیدرضا گل‌محمدی تواندشتی