به گزارش پایگاه خبری فجر شمال، معماری بومی مازندران، که زمانی بخشی جدایی‌ناپذیر از هویت فرهنگی این خطه به شمار می‌رفت، امروز زیر فشار زمانه و پیشروی تکنولوژی رو به فراموشی است. یکی از این هنرهای کهن، «گِل‌گوئی»، شیوه‌ای سنتی در آراستن نمای خانه‌هاست که در گذشته به‌ویژه در آستانه نوروز رواج فراوان داشت.
در سال‌هایی نه‌چندان دور، خانواده‌ها پیش از فرارسیدن بهار، دیوار خانه‌های خود را با ملات طبیعی و با کفِ دست اندود می‌کردند تا خانه جانی تازه بگیرد. این کار که «گِل‌گوئی» نام داشت، با دقت و مهارتی خاص انجام می‌شد.
در اجرای گِل‌گوئی، دیوار به دو بخش تقسیم می‌شد: بخش پایین با مخلوطی از خاک نرم، آب و پهن چهارپایان، به‌ویژه گاو پوشانده می‌شد و بخش بالایی با گل سفید موسوم به «اسپرگل» اندود می‌گردید.
استادکاران هنگام اندودکردن بخش پایین، طرحی برجسته و منظم بر ملات ایجاد می‌کردند که به آن «کمربَر» یا «کمربور» می‌گفتند؛ طرحی که شخصیت و زیبایی خاصی به نما می‌بخشید.
در گزارش اخیر، مهرعلی رهنما بار دیگر دوربین خود را همراه لحظه‌های خلق این هنر برده است؛ لحظه‌هایی که تلاش و ظرافت دستان فاطمه رهنما کنگلویی و محترم یونسی ملردی، دو بانوی پرتلاش مازنی، روحی دوباره به این هنر فراموش‌شده می‌دهد.
این تصاویر نشان می‌دهد که هنر گِل‌گوئی هنوز نفس می‌کشد و می‌توان رد آن را بر دیوار خانه‌های کهن سوادکوه، به‌ویژه در روستای کنگلو، یافت.
گِل‌گوئی تنها یک شیوه معماری نیست؛ روایتی است از زیست گذشته، سادگی زندگی روستایی و پیوند عمیق مردم با طبیعت. هرچند معماری مدرن به‌سرعت در حال جایگزین‌شدن با این شیوه‌های اصیل است، اما تلاش این بانوان نشان می‌دهد که هنوز می‌توان چراغ این هنر را روشن نگه داشت؛ هنری که حافظ بخش مهمی از هویت فرهنگی مازندران است.
احیای «گِل‌گوئی»؛ هنر فراموش‌شده زنان مازنی بر دیوارهای کهن سوادکوه
احیای «گِل‌گوئی»؛ هنر فراموش‌شده زنان مازنی بر دیوارهای کهن سوادکوه
احیای «گِل‌گوئی»؛ هنر فراموش‌شده زنان مازنی بر دیوارهای کهن سوادکوه
احیای «گِل‌گوئی»؛ هنر فراموش‌شده زنان مازنی بر دیوارهای کهن سوادکوه
احیای «گِل‌گوئی»؛ هنر فراموش‌شده زنان مازنی بر دیوارهای کهن سوادکوه
پایان پیام
عکس از : مهرعلی رهنما
خبرنگار: سیده زینت موسوی پور