چاپ

گروه فرهنگی و هنری: مسوول کانون تئاتر سیاوشان جهاد دانشگاهی مازندران گفت: آیین نوروز خوانی، گونه ای از آواز خوانی است که در گذشته ایران، به خصوص در استان های شمالی گیلان و مازندران رواج داشته است.

حمیدرضا گل محمدی تواندشتی کارشناس تئاتر و مسوول کانون تئاتر سیاوشان جهاد دانشگاهی مازندران در گفت و گو با پایگاه خبری فجر شمال، با اشاره به چندین اجرای نوروزی خوانی در روز های پایانی سال 1400 در شهر های بهنیمر و بابلسر از توابع شهرستان بابلسر از گروه های نوروزی خوان های معروف استان از شهرستان های بهشهر و سوادکوه به سرپرستی استاد اسحاقی و استاد حسن نژادگفت: در روز های آخر زمستان شاهد حضور حاجی فیروز در کوچه برزن و شهر هستیم که با آمدن و نوا سردادن «حاجی فیروزم ،سالی یه روزم»، دل‌ها را به سوی شاد ی هدایت می‌کند،آیین دیگری هم طراز با حاجی فیروز نیز وجود داردکه پیام آور شادی و نوید دهنده از راه رسیدن بهار بوده و هست.

وی افزود: در ایران کهن، جشن نوروز در آغاز فروردین ماه و فصل بهار برگزار می شد. این آیین جشن اهورامزدا، ایزد بزرگ دین مزدیسنا بوده است که در روز اورمزد، نخستین روز از نخستین ماه سال بر پا می شد.

وی ادامه داد: نوروز یکی از بزرگترین جشن های ایرانیان است که از گذشته دور در این کشور برگزار می شد و آیین های خاص خود را به همراه داشته است. یکی ازآیین های برپایی این جشن بزرگ آیین نوروز خوانی، بهار خوانی یا نوروزی نام دارد. این سنت گونه ای از آواز خوانی است که در گذشته ایران، به خصوص در استان های شمالی گیلان و مازندران رواج داشته است.

وی ادامه داد: نوروز خوانی که پیشینه ای در قبل از اسلام دارد، در ستایش اهورامزدا، توصیف طبیعت و زیبایی فصل بهار به اجرا در می آمد. رفته رفته با ورود به دوره اسلامی، آواز نوروز خوانی با مفاهیم زیبای مذهبی و روایات اسلامی نیز در آمیخته شد. این آیین امروزه هم چنان در بسیاری از استان های کشور رواج داشته و مورد استقبال همگان قرار می گیرد و رنگ و بویی خاص به نوروز می بخشد.

گل محمدی تصریح کرد: نوروز خوانی، بهار خوانی یا نوروزی، آوازی سنتی است که از روزگار گذشته در اواسط اسفند ماه در بسیاری از استان های کشور برگزار می شده است. در این سنت دیرینه افرادی که به نوروز خوان معروف بودند، پیش از فرا رسیدن فصل بهار به صورت دوره گردی وارد شهرها و روستاهای مختلف شده و اشعاری را در مدح بهار یا با ذکر مفاهیم مذهبی بداهه سرایی می کردند.

مسوول کانون تئاتر سیاوشان با ارایه این مطلب که معمولا اشعار به کار رفته به زبان فارسی و یا زبان های محلی بوده است . خاطرنشان کرد: بعد از اسلام در ستایش پروردگار و امامان شیعه خوانده می شد. این اشعاربیشتر به صورت ترجیع بند بوده و توسط یک یا چند نفر به صورت همزمان خوانده می شدند.

این کارشناس نمایش اظهار کرد: نوروز خوانان معمولا وارد محله ای می شدند و توسط شخصی که نوروز خوان اصلی بود، نوروز خوانی را ارایه می کرد و توسط شخص دیگر یا همراهان وی آن شعر را تکرار می شد و یکی از افراد گروه نوروز خوان به حرکاتی نمادین که شادی بخش نیز بوده، می پرداخت.

وی ادامه داد: نوروز خوانان هنگامی که وارد حیاط خانه ای می شدند، صاحب خانه را با نام صدا می زدند و با به کار بردن نام او در شعر نوروز خوانی، از ایشان تقاضای مژدگانی می کردند. اشعار گروه های نوروزخوانی همراه با ساز و پاسخ هم خوانان بود که مردم را در شهر یا روستا دعوت می کردند تا برای تبریک نوروز هدیه ای به نوروزخوان تقدیم کنند.

گل محمدی اظهار کرد: صاحبان خانه هنگام رویارویی با نوروز خوانان که بهار، سرزندگی و شادی را به خانه هایشان به ارمغان آورده بودند، با دادن مقداری میوه، برنج، شیرینی، تخم مرغ یا حتی پول از آنان قدردانی به عمل می آوردند ویکی از نوروز خوانان نیز با کیسه ای دردست نیز به جمع آوری هدایا می پرداختند.

وی در پایان با ارایه این مطلب که نوروز خوانی این سنت دیرینه، یک نمایش ترکیبی به شمار می رود . اذعان داشت: نوروز خوانی هم اکنون در بیشتر نواحی کشور به اجرا در می آید و مورد استقبال خوب مردم قرار گرفته است.

پایگاه خبری فجر شمال
انتهای پیام