بزرگنمایی:

مجید اسدی خبرنگار فجر شمال ،16 خرداد مصادف با 25 شوال، سالروز شهادت جانگداز و مظلومانه ششمین پیشوای امامت و هدایت، بنیانگذار فقه جعفری و رئیس مذهب شیعه؛ حضرت امام جعفر صادق (علیه السلام) را به محضر حضرت، ولی عصر (ارواحنا فداه)، مقام معظم رهبری (مدظله) و تمامی شیعیان و ارادتمندان آن امام همام (ع)، تسلیت و تعزیت عرض می‌نماییم.

حضرت امام جعفر صادق (علیه السلام)، ششمین امام شیعیان جهان، در روز جمعه یا دوشنبه 17 ربیع الاول سال 83 هجرى قمری، در مدینه چشم به جهان گشودند.

پدر ارجمندشان؛ امام پنجم شیعیان، حضرت امام محمدباقر (ع)، و مادر گرامیشان؛ ام فروه است. کنیه آن حضرت (ع)، «ابو عبدالله» و لقب مبارکشان «صادق» است.

حضرت امام جعفر صادق (ع) تا سن 12 سالگى، معاصر جد گرامیشان حضرت امام سجاد (ع) بودند و مسلماً تربیت اولیه ایشان، تحت نظر آن بزرگوار (ع) و با خوشه چینى از خرمن دانش و معرفت بی پایانشان صورت گرفته است.

امام صادق (ع)، پس از شهادت امام چهارم (ع)، به مدت 19 سال نیز در خدمت پدر بزرگوارشان؛ امام محمد باقر (ع) زندگى کرده و بنابراین، 31 سال از عمر شریف خود را در خدمت جد و پدر بزرگوارشان، که هر دو حجت خدا بوده و از مبدأ فیض الهی، کسب نور مى فرمودند، طی نمودند که بهره مندى از محضر این 2 بزرگوار، موجب شد با استعداد ذاتى و شم علمى و ذکاوت بسیار، به حد کمال علم و ادب رسیده و در عصر خود، بزرگترین قهرمان علم و دانش گردند.

حضرت امام جعفر صادق (ع)، از سن 31 سالگی، و پس از شهادت پدر بزرگوارشان، به مدت 34 سال (تا پایان عمر مبارک) عهده دار مقام امامت شدند که در این دوران، «مکتب جعفری» را پایه ریزى، و موجب بازسازى و زنده نگهداشتن شریعت ناب محمدى (ص) گردیدند.

زندگى پربار و سراسر خیر و برکت امام جعفر صادق (ع)، با خلافت 5 نفر از خلفای بنى امیه (هشام بن عبدالملک، ولید بن یزید، یزید بن ولید، ابراهیم بن ولید، مروان حمار) مقارن شد که هر یک، به نحوى موجبات تألم و تأثر و کدورت خاطر مبارک و روح بلند آن امام معصوم (ع) را فراهم مى‌کردند، و دو نفر از خلفاى عباسى (سفاح و منصور دوانیقی) نیز در زمان امام صادق (ع)، مسند خلافت را تصاحب کردند که در بیداد و ستم، بر امویان پیشى گرفتند، چنانکه امام صادق (ع) در 10 سال آخر عمر مبارکشان، در ناامنى و ناراحتى بیشترى به سر مى بردند.

عصر امام صادق (ع) یکى از طوفانى ترین ادوار تاریخ اسلام است که از یک سو، اغتشاش‌ها و انقلاب هاى پیاپى گروههاى مختلف، بویژه از طرف خونخواهان امام حسین (ع) رخ مى‌داد، که انقلاب ابوسلمه در کوفه و ابو مسلم در خراسان و ایران از مهمترین آن‌ها بوده و همین انقلاب، حکومت شوم بنى امیه را برانداخت و مردم را از یوغ ستم و بیدادشان رها ساخت، اما سرانجام بنى عباس، با توطئه و ناحق، از انقلاب بهره گرفته و حکومت و خلافت را تصاحب کردند.

(دوره انتقال حکومت هزار ماهه بنى امیه به بنى عباس، طوفانى ترین و پر هرج و مرج ترین دورانى بود که زندگى امام جعفر صادق (ع) را فرا گرفته بود.) و از دیگر سو، عصر برخورد مکتب‌ها و ایدئولوژی ها، و عصر تضاد افکار فلسفى و کلامى مختلف بود که از ارتباط ملت هاى اسلام با مردم کشورهاى فتح شده و نیز روابط مراکز اسلامى با دنیاى خارج به وجود آمده و در مسلمانان نیز شور و هیجانى براى فهمیدن و پژوهش پدید آورده بود.

عصرى که کوچکترین کم کارى یا عدم بیدارى و تحرک لازم، موجب نابودى دین و تعلیمات حیات بخش اسلام مى شد. اینجا بود که پیشواى ششم شیعیان (ع)، دشوارى فراوان در پیش و مسئولیت عظیم بر دوش داشت. ایشان در گیر و دار چنین بحرانى مى بایست به فکر نجات افکار توده مسلمانان از الحاد و بى دینى و کفر، و نیز مانع انحراف اصول و معارف اسلامى از مسیر راستین باشد، و از توجیهات غلط و وارونه دستورات دین به وسیله خلفاى وقت جلوگیرى کند.

علاوه بر این، با نقشه اى دقیق و ماهرانه، شیعه را از اضمحلال و نابودى برهاند. شیعه‌اى که در خفقان و شکنجه حکومت، آخرین رمق‌ها را مى‌گذراند، و آخرین نفرات خویش را قربانى مى‌داد، و رجال و مردان با ارزش شیعه یا مخفى بودند و یا جرأت ابراز شخصیت نداشتند. حکومت جدید هم در کشتار و بى عدالتى دست کمى از قبل نداشت و وضع به حدى خفقان‌آور و ناگوار و خطرناک بود که همه یاران امام (ع) را در معرض خطر مرگ قرار مى داد.

امام صادق (ع) در چنین شرایط دشوارى، به عنوان مبارزى نستوه و خستگى‌ناپذیر و بنیادى در میدان فکر و عمل، کارى را که امام حسین (ع) به صورت قیام خونین انجام دادند، در لباس تدریس و تأسیس مکتب و انسان سازى انجام داد و به احیاء و بازسازى معارف اسلامى پرداخت و مکتب علمى عظیمى به وجود آورد که محصول آن، تربیت چهار هزار شاگرد متخصص (همانند هشام، محمد بن مسلم، جابر بن حیان و ...) در رشته هاى گوناگون علوم بود که در سراسر کشور پهناور اسلامى آن روز پخش شدند.

تأسیس چنین مکتب فکرى و نوسازى و احیاى تعلیمات اسلامى، سبب شد که امام صادق (ع) به عنوان رئیس مذهب جعفرى (تشیع) مشهور شود.

فقه جعفرى همان فقه محمدى یا دستورات دینى است که از سوى خدا، و از طریق قرآن و وحى، به پیغمبر بزرگوارش (ص)، رسیده بود.

دوران امام صادق (ع)، در حقیقت، عصر طلایى دانش و ترویج احکام و تربیت شاگردانى بود که هر یک مشعل نورانى علم را به گوشه و کنار برده و مانند استاد بزرگ و امام بزرگوار خود در هدایت مردم کوشیدند.

حضرت امام صادق (ع)، مانند پدران بزرگوار خود، در کلیه صفات نیکو و سجایاى اخلاقى سرآمد روزگار بود. آن حضرت (ع) داراى قلبى روشن به نور الهى و در احسان و انفاق به نیازمندان مانند اجداد خود بودند.

ایشان، داراى حکمت و علم وسیع و نفوذ کلام و قدرت بیان بود. با کمال تواضع و در عین حال با نهایت مناعت طبع، کارهاى خود را شخصاً انجام مى‌داد، و در برابر آفتاب سوزان حجاز، بیل به دست گرفته و در مزرعه خود به کشاورزى مى پرداخت.

حضرت امام جعفر صادق (ع)، سرانجام در سن 65 سالگی، بر اثر توطئه هاى منصور عباسى (منصور دوانیقی)، در 25 شوال المکرم سال 148 هجرى قمری مسموم و به شهادت رسید و پیکر مطهرشان، در قبرستان بقیع در مدینه مدفون شد.

پس از شهادت حضرت امام جعفر صادق (ع)، مقام امامت، بنا به امر خدای متعال، به فرزند عزیزشان؛ حضرت امام موسى بن جعفر الکاظ‌م (ع) منتقل شد.

حضرت امام جعفر صادق (ع)، دارای 10 فرزند (هفت پسر و سه دختر) بودند.

مراسم عزاداری سالروز شهادت امام جعفر صادق علیه السلام، دیشب و امروز با رعایت شیوه نامه‌ای بهداشتی در مازندران برگزار شد.

زینب نجاتی گزارش می‌دهد