به گزارش فجر شمال، مدیریت جنگل‌ها نیازمند نگاهی مبتنی بر شناخت طبیعی اکوسیستم است و مقایسه وضعیت مدیریت جنگل با «کشتی در حال غرق با بار اضافی» بیانگر آن است که اتکای صرف به رویکردهای احساسی و تصمیم‌گیری بر اساس علاقه به درختان، بدون پذیرش فرآیندهای طبیعی حذف و جایگزینی، نمی‌تواند منجر به مدیریت علمی و پایدار شود.

طبیعت در هر هکتار سالانه میلیاردها نهال تولید و بخش عمده‌ای از آن را بنا بر قوانین طبیعی حذف می‌کند و حوادث قهری نیز بخش‌هایی از پوشش را از بین می‌برند. جنگل‌های الیت که بخشی از مناطق حفاظت‌شده کشور به شمار می‌روند در آتش سوزی اخیر در بخش‌های فوقانی با شرایط اکولوژیکی سخت بیشترین آسیب را دیده‌اند، سطوح پایین‌دست این جنگل عمدتاً صخره‌ای و غیرقابل دسترس هستند و امکان کاشت نهال در آنها بسیار محدود است. این وضعیت خطر پسروی مرز جنگل و کاهش پوشش گیاهی را افزایش داده است.

حجم بالای عملیات شامل پروازهای هوایی، تردد گسترده خودروهای امدادی و حضور شبانه‌روزی نیروهای منابع طبیعی، هلال‌احمر و گروه‌های مردمی طی بیش از سه هفته، هزینه بسیار سنگینی را به کشور تحمیل کرده است.

بهزاد انگورج، کارشناس ارشد جنگل و منابع طبیعی و معاون اسبق امور جنگل سازمان منابع طبیعی در گفتگو با خبرنگار مهر با اشاره به استمرار مشکلات اطفای حریق در عرصه‌های طبیعی کشور اظهار کرد: کمبود تجهیزات، صعب‌العبوری مناطق و نبود سازوکارهای کارآمد همچنان از مهم‌ترین چالش‌های نیروهای حاضر در عملیات اطفا به شمار می‌رود. بر اساس ارزیابی‌های ارائه‌شده، گسترش ساختارهای دولتی و ایجاد مراکز جدید در این حوزه نمی‌تواند پاسخ مناسبی برای حل مشکلات فعلی باشد.

وی با اشاره به تجربه ایجاد پایگاه‌های منطقه‌ای اطفای حریق در دهه 1390 و نیز سامانه‌های تشخیص هوشمند حریق، ناکارآمدی ساختارهای ناپیوسته و گسترده دولتی را از دلایل عدم موفقیت این طرح‌ها ارزیابی کرد. در همین چارچوب، تشکیل مرکز تخصصی اطفای حریق عرصه‌های طبیعی اقدامی غیرضروری و مغایر با مسیر اصلاح نظام اداری عنوان شده است.

عملیات مرتبط با حریق در عرصه‌های طبیعی قابلیت کامل واگذاری به بخش غیردولتی را دارد

انگورج تاکید کرد: عملیات مرتبط با حریق در عرصه‌های طبیعی قابلیت کامل واگذاری به بخش غیردولتی را دارد و دولت باید در راستای سیاست‌های مردمی‌سازی اقتصاد، زمینه را برای مشارکت گسترده‌تر بخش غیردولتی فراهم کند. بر اساس این نگاه، کاهش تصدی‌گری دولت و استفاده از ظرفیت مجموعه‌های خارج از بخش دولتی می‌تواند به افزایش کارآمدی، کاهش هزینه‌ها و ارتقای کیفیت مدیریت بحران‌های حریق منجر شود.