بزرگنمایی:

به گزارش پایگاه خبری فجر شمال، با آغاز فصل گرما و افزایش حضور گردشگران در سواحل شمالی ایران، غرق‌شدگی همچنان یکی از مهم‌ترین علل مرگ‌ و میر قابل پیشگیری در این مناطق باقی مانده است. در حالی که همه‌ساله تمهیدات گسترده‌ای برای استقرار ناجیان غریق در سواحل استان مازندران در نظر گرفته می‌شود، تأخیر در اجرای این اقدامات می‌تواند به فجایعی ختم شود که جان انسان‌ها را در معرض خطر قرار می‌دهد.
بر اساس آمار رسمی هیأت نجات غریق و غواصی استان مازندران، تنها در بازه زمانی اول تا بیستم مهرماه سال 1403 ـ پس از پایان استقرار رسمی ناجیان ـ ده نفر بر اثر غرق‌شدگی جان خود را از دست داده‌اند. این در حالی است که حضور زودهنگام گردشگران در سواحل، لزوم استقرار زودتر ناجیان را دوچندان می‌کند.
نقی کریمیان، رئیس هیأت نجات غریق و غواصی استان مازندران، با اشاره به طول 473 کیلومتری نوار ساحلی این استان و حجم بالای مسافران، اعلام کرد که از دی‌ماه هر سال، دوره‌های تخصصی آمادگی برای ناجیان غریق آغاز می‌شود و پس از صدور مجوز از سوی وزارت کشور و استانداری، این نیروهای آموزش‌دیده آماده عملیات نجات می‌شوند. با این حال، وی خاطرنشان کرد که علیرغم آمادگی کامل هیأت نجات غریق و هماهنگی با فرمانداری‌ها، تاکنون هیچ دستور رسمی برای استقرار ناجیان صادر نشده است.
در همین راستا، ملک‌تبار، رئیس اداره ورزش شهرستان بابلسر، در جلسه ساماندهی سواحل اعلام کرد که با تایید نهایی استانداری، عملیات استقرار ناجیان غریق با همکاری فرماندار شهرستان و هدایت نقی کریمیان، از اول خردادماه آغاز خواهد شد. با این حال، گزارش‌ها حاکی از آن است که تاریخ رسمی استقرار از 1 خرداد به 10 خرداد به تعویق افتاده است.
سؤال کلیدی اینجاست: اگر نشست های  متعددی با عنوان ستاد ساماندهی سواحل برگزار می‌شود، چرا همچنان شاهد مرگ‌ومیر ناشی از غرق‌شدگی پیش از شروع فصل رسمی شنا هستیم؟ چرا برای تصمیمی که باید جان انسان‌ها را نجات دهد، این‌گونه تأخیر وجود دارد؟ و آیا مقامات تصمیم‌گیرنده تجربه کافی در مواجهه با چالش‌های عملیاتی سواحل را دارند؟
این در حالی است که بسیاری از متصدیان محلی اجاره‌دهنده جت‌اسکی و قایق، داوطلبانه نقش ناظر را ایفا می‌کنند و تلاش می‌کنند از جان گردشگرانی که در محدوده دید آنها شنا می‌کنند، محافظت کنند. با این حال، بخش زیادی از نوار ساحلی که مناطق ممنوعه شنا محسوب می‌شوند، کاملاً بدون پوشش حفاظتی باقی مانده‌اند.
در سال گذشته، استان مازندران با ثبت تنها 13 مورد غرق‌شدگی، شاهد کاهش قابل توجهی در آمار فوتی‌ها بود. این کاهش نتیجه همکاری هماهنگ میان نهادهای مختلف بود. اما اگر در همین روزهای باقی‌مانده تا استقرار رسمی ناجیان، جانی از دست برود و مرگی ناشی از غرق شدن رخ بدهد، چه کسی پاسخگو خواهد بود؟
نجات جان انسان‌ها در ساحل، وظیفه‌ای انسانی است که ناجیان غریق به آن پایبند هستند؛ اما این وظیفه نمی‌تواند بدون سیاست‌گذاری و اقدام به‌موقع مقامات محلی و ملی به‌درستی انجام شود.
پایگاه خبری فجر شمال سمیه اسدی
پایان پیام