علیاصغر خردمندی، رئیس مجمع نخبگان قرآنی شهرستان بابل در یادداشتی به مناسبت ایام فاطمیه، آورده است:
حضرت فاطمه زهرا (س)، یگانه یادگار پیامبر اعظم (ص)، از والاترین جلوههای تجلی حقیقت وحی و عصمت است. اگرچه در ظاهرِ آیات قرآن، نام ایشان به صراحت نیامده، اما بر پایهی روایات معتبر شیعه و حتی منابع اهلسنت، شأن نزول و تأویل بسیاری از آیات الهی ناظر بر مقام قدسی ایشان و خاندان پاک پیامبر (ع) است.
کوثر؛ عطیهی الهی و استمرار رسالت در سورهی کوثر آمده است: «إِنّا أَعْطَیْناکَ الْکَوْثَرَ »، «ما به تو کوثر عطا کردیم.»
اکثر مفسران شیعه و گروهی از علمای اهلسنت، «کوثر» را وجود مبارک حضرت زهرا (س) دانستهاند؛ چرا که نسل پربرکت ایشان، که همان ائمهی معصومین (ع) هستند، مایهی جاودانگی و استمرار نور نبوت گردیدند. از این منظر، حضرت زهرا (س) عین کوثر و «ریشهی خیر کثیر در هستی» است.
آیهی تطهیر؛ گواه عصمت و طهارت مطلق «إِنَّما یُریدُ اللَّهُ لِیُذْهِبَ عَنکُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَیُطَهِّرَکُمْ تَطْهِیرًا» (احزاب/33)
به گواهی احادیث متواتر، پیامبر اکرم (ص) در روز «کساء» فرمودند که مراد از اهلبیت در این آیه، تنها علی، فاطمه، حسن و حسین (ع) هستند. این آیه سند قرآنیِ عصمت و طهارت حضرت زهرا (س) و اهلبیت (ع) است.
آیهی مباهله؛ همتایی در مقام قرب الهی
در آیهی مباهله (آلعمران/61)، پیامبر (ص) برای اثبات حقانیت رسالت، تنها چهار نفر را با خود برد: علی، فاطمه، حسن و حسین (ع). در این آیه، از حضرت زهرا (س) با تعبیر «نِسَاءَنَا» یاد شده است؛ نشانهای روشن از آنکه ایشان در مقام قرب و طهارت، همردیف حقیقت رسالت و امامت قرار دارند.
آیهی مودّت؛ مزد رسالت در محبت اهلبیت « قُل لا أَسأَلُکُم عَلَیهِ أَجرًا إِلَّا المَوَدَّهَ فِی القُربىٰ» (شوری/23)
پیامبر (ص) پاداش رسالت خود را تنها محبت و مودّت نسبت به خاندانش معرفی میکند. حضرت زهرا (س) محور این «قُربى» است؛ و بیمحبتی یا آزار ایشان، در حقیقت، بیحرمتی به پیامبر (ص) و ناسپاسی نسبت به قرآن کریم است.
استدلال قرآنی بر مظلومیت و شهادت حضرت زهرا (س)
اگرچه قرآن کریم به صراحت از شهادت حضرت زهرا (س) یاد نکرده، اما آیات متعددی به روشنی بر حرمت آزار رسول خدا (ص) و اهلبیت او دلالت دارند؛ که در پرتو احادیث متواتر، میتوان از آن مظلومیت و شهادت آن بانوی بزرگوار را استنباط کرد.
« إِنَّ الَّذینَ یُؤذونَ اللَّهَ وَرَسولَهُ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فِی الدُّنیا وَالآخِرَهِ» (احزاب/57)
رسول خدا (ص) فرمودند: «فاطمه بَضعَهٌ منّی؛ مَن آذاها فَقَد آذانی.» (صحیح بخاری و صحیح مسلم)
بدینسان، هرگونه آزار نسبت به حضرت زهرا (س) مصداق آشکار «ایذاء رسول» است. وقایع مسلم تاریخی ـ از جمله هجوم به خانهی وحی، سقط حضرت محسن (ع)، شکستن پهلو و غصب فدک ـ نقض آشکار آیهی مودّت و آزار مستقیم پیامبر (ص) پس از رحلت ایشان بود.
از این رو، بر پایهی منطق قرآن، لعنت و عذاب الهی دامنگیر کسانی است که این ظلم بزرگ را مرتکب شدند و به سفارشهای صریح رسول خدا (ص) دربارهی اهلبیتش پشت کردند.
شهادت حضرت فاطمه زهرا(س)نه یک رویداد تاریخی صرف، بلکه نشانهی مظلومیت حقیقت وحی و انحراف امت از مسیر ولایت است.
حضرت زهرا (س) همان «کوثر» عطایی خداوند به پیامبر (ص) است؛ سرچشمهی طهارت، مظهر مودّت و میزان حق و باطل. شهادت مظلومانهی آن حضرت، گواه قرآنی بر استمرار سنت الهی در تمییز اهل ایمان از اهل نفاق است.
او «کوثر هستی» است که با خون مظلومانهاش، شجرهی ولایت را آبیاری کرد و راه حق را تا قیامت روشن ساخت.
نویسنده: حمیدرضا گل محمدی تواندشتی
پایان پیام